پنجشنبه, ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۸، ۱۱:۱۱ ب.ظ
الَّذینَ یُؤمِنونَ بِالغَیبِ وَیُقیمونَ الصَّلاةَ وَمِمّا رَزَقناهُم یُنفِقونَ
(پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب [=آنچه از حس پوشیده و پنهان است] ایمان میآورند؛ و نماز را برپا میدارند؛ و از تمام نعمتها و مواهبی که به آنان روزی دادهایم، انفاق میکنند. [سوره بقره، آیه۳]
_ اگر کسی اعتقاد و باور خودش را در عوامل مادی و صحنهی ماده محدود کرد هدف او هم محدود به صحنهی ماده خواهد شد و دیگر امکان ندارد ایده غیرمادی برای او وجود داشته باشد. اگر شما گفتید حقیقت و وجود عبارت است از آنچه که من آنرا میبینم و هرچه را من نبینم و هرچه را من لمس نکنم وجود ندارد، آیا میتوانید هدف خودتان را فراتر از آنچه چشمها میبیند و دستها لمس میکند و گوشها میشنوند ببرید؟!
_ پس اگر جهانبینی ما مادی بود، بطور طبیعی هدف ما هم یک هدف مادی خواهد بود، اما اگر ایمان به غیب داشتیم و ورای محسوسات به چیزی بالاتر و والاتر هم ایمان آوردیم، آن وقت هدف ما هم میتواند چیزی والاتر و بالاتر از همین مادیات باشد.
این ارتباط بین ایمان به غیب و هدف یا ایمان به ماده و باز هدف است. ۱۳۷۰/۰۸/۱۵
۰
۰
۹۸/۰۲/۱۲