مجمع دل‌ها و ذهن‌ها

نکاتی منتخب از بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار با ائمه‌ی جمعه‌ی سراسر کشور در تاریخ ۱۳۶۹/۳/۷

با عنوان مجمع دل‌ها و ذهن‌ها 

دریافت پی دی اف

◈ در این نظام، مجموعه و صحنه‌ی عظیمی پُر از مردم را تصور کنید. اگر در وسط این تشکیلات، مرکز هدایت عمومی - یعنی دستگاه رهبری - را فرض کنیم، آن پایگاه‌ها و مراکز نزدیک به ذهن و گوش و جسم مردم در سرتاسر کشور، نمازهای جمعه است. یعنی نمازهای جمعه در هرجایی از نقاط کشور، بَهر و بخشی از کار دستگاه رهبری این کشور را انجام می‌دهند، مردم را توجیه می‌کنند، به استقامت در راه وادار می‌نمایند، از اشتباهات دور نگه می‌دارند، ذهن مردم را با معارفِ لازم آشنا می‌کنند، دشمنان را نسبت به نفوذ در اذهان مردم مأیوس می‌کنند، از این‌که دشمن بتواند روی مردم اثر سوء بگذارد، مانع می‌شوند و مردم را به حرکت و تلاش در مجموعه‌ی کلی نظام وادار می‌کنند.

◈ وقتی نظام مردمی است، همه‌ی مردم باید حرکت کنند، تا نظام راه بیفتد؛ والّا اگر عده‌یی از مردم حرکت نکردند، حرکت نظام، کُند خواهد شد.

 

◈ چه کسانی در همه‌ی کشور، مردم را به حرکت دایمی وامیدارند؟ ائمه‌ی جمعه. مسؤولان انقلاب در سرتاسر کشور، ائمه‌ی جمعه‌اند. پایگاه‌های هدایت و رهبری مردم در سرتاسر کشور، ائمه‌ی جمعه‌اند. سنگرهای دفاع معنوی در مقابل دشمنان در سطح جامعه، ائمه‌ی جمعه‌اند.

◈ این، اهمیت ائمه‌ی جمعه است. اگر امامت جمعه و این دستگاه و نمازهای جمعه، از انقلاب گرفته بشود، یقیناً لطمه‌یی سخت به انقلاب خواهد خورد.

 

◈ یکی از بزرگترین کارهای امام بزرگوارمان^{رضوان‌الله تعالی‌علیه}، همین ایجاد و تأسیس نمازهای جمعه بود. نماز جمعه را ایشان به این ملت دادند. سال‌های متمادی بود که ما از نماز جمعه محروم بودیم، یا آن را نداشتیم. در جاهایی هم که خیلی بندرت پیدا می‌شد، آن تأثیری را که نماز جمعه می‌توانست در حکومت اسلامی داشته باشد، قهراً نداشت. در جاهایی هم اصلاً افراد ناجوری بودند که محل بحث نیست. این، مسأله‌ی نماز جمعه است.

◈ اگر فرض کنیم این پایگاه‌ها و سنگرهایی که در سرتاسر کشور، برای حفظ و هدایت درست انقلاب، به آنها چشم امید دوخته شده است، درست کار نکرد و لنگی و اشکالات سیاسی و - خدای نکرده - اشکالات اخلاقی داشت، چه چیزی حاصل خواهد شد؟ چه کار باید کرد؟ همه‌ی معنویت انقلاب را تقریباً به دستگاه امامت جمعه و نمازهای جمعه وصل بدانید؛ آن‌وقت ببینید که چه‌قدر مسؤولیت ائمه‌ی جمعه زیاد می‌شود و بالا می‌رود.

◈ امامت جمعه فقط این نیست که ما نمازی می‌خوانیم و منبری هم می‌رویم. منصب امامت جمعه، مثل پیشنمازی در مسجدها و منبر رفتن نیست. کسی که در شهری به امامت جمعه منصوب می‌شود، باید بداند که به چه سمتی منصوب شده است. به اداره‌ی پایگاهی منصوب شده است که باید در آن‌جا، مجمع دل‌ها و ذهن‌ها و عواطف و ارواح مردم باشد.

◈باید این کار را انجام بدهد و از عهده‌ی این کار برآید.

◈ اگر امام جمعه طوری عمل بکند، یا طوری حرف بزند، یا نرسیدن به کار را به‌گونه‌یی از خودش نشان بدهد که در این‌جایی که باید محور و مرکز باشد، مردمِ کمی اجتماع بکنند، او مورد سؤال است که چرا مردم، این‌جا نیستند؟ امام جمعه نباید بیاید شکایت کند که مردم نمی‌آیند. امام جمعه باید جواب بدهد که اگر مردم نمی‌آیند، چرا نمی‌آیند؟

◈ البته خیلی راحت است که ما تقصیر را به گردن امری خارج از محدوده‌ی کار خودمان بیندازیم و بگوییم: چون مردم کمبود دارند، گوشت نیست، تخم‌مرغ نیست، به نماز جمعه نمی‌آیند. این، کار خیلی راحت و جواب آسانی است؛ اما جواب غیرصحیحی است و هیچ مستدل نیست. مردم در موارد خاصی که همین تخم‌مرغ هم کم است، سبزی خوردن هم گران است، می‌بینید که با انگیزه می‌آیند. در همان‌جا، اگر شما یک منبرىِ معروفِ جذابی را دعوت کردید، می‌بینید همان مردمی که به‌خاطر کمبود تخم‌مرغ و سایر کالاها، به نماز ما نمی‌آمدند، حالا برای این منبری آمده‌اند. چه شد؟ این آقا، با خودش تخم‌مرغ یا سبزی ارزان آورده بود!؟ پس مسأله، جای دیگر است.

 

◈ وظیفه‌ی جمع کردن مردم، به عهده‌ی منِ امام جمعه است. باید ببینم چه‌طوری می‌شود مردم را در این‌جا جمع کرد. البته نه جمع‌کردن با تهدید و تطمیع - که در کار ائمه‌ی جمعه بحمداللَّه وجود ندارد - بلکه جمع کردن از روی جذب، انجذاب، با مطلب خوب، با عمل خوب و با نفس گرمی که از معنویت و تقوا برمی‌خیزد.