نمازِ با حضور و با توجه، نمازی که از یاد و ذکر سرشار است ودر آن با خدای خود سخن می‌گوید و به او دل می‌سپارد، چنین نمازی انسان را از پوچی و بی‌هدفی و ضعف می‌رهاند و به او همت و اراده و هدف می‌بخشد و دل او را از میلِ به کج‌رَوی و گناه و پستی نجات می‌دهد. از این‌روست که نماز در همه‌ی حالات، حتی در میدان نبرد و سخت‌ترین آزمایش‌های زندگی، اولویت خود را از دست نمی‌دهد. انسان همیشه به نماز محتاج است.
فصل دوم: معارف، مقاصد و توقعات انقلاب اسلامی ایران
